Nowa Wieś w chwili osiedlenia się tutaj Księży Misjonarzy była jedną z podkrakowskich gmin. Stan religijny jej mieszkańców (podobnie zresztą jak wsi sąsiedniej – Łobzowa) nie przedstawiał się najlepiej. Wśród przyczyn tego stanu rzeczy leży niewątpliwie fakt, że wymienione miejscowości leżały na krańcach bardzo rozległej wtedy parafii pw. św. Szczepana. Utworzenie więc na tym terenie nowego ośrodka duszpasterskiego było poniekąd koniecznością. Nic też dziwnego,że inicjatywa Księży Misjonarzy spotkała się z pełną aprobatą władz diecezjalnych. Trzeba jednak zaznaczyć, że duże zrozumienie w tej sprawie wykazała także część miejscowej ludności, która chętnie pomagała przy budowie kościoła, a potem gromadziła się w nim licznie na Mszy św. i innych nabożeństwach.
Księża Misjonarze rozwijali od początku dość ożywioną i różnorodną działalność w swym kościele. Kierowali powstałymi bractwami i stowarzyszeniami, prowadzili również niedzielną katechizację dzieci, słuchali spowiedzi, zaopatrywali chorych. Wszystko to stanowiło pomoc dla księży parafii św. Szczepana. W miarę, jak wzrastała frekwencja wiernych, zwiększała się też liczba duszpasterzy. Należy dodać, iż w pracy duszpasterskiej brali udział głównie profesorowie Małego Seminarium.
O utworzeniu parafii i powierzeniu jej Misjonarzom myślał już ks. kard. Albin Dunajewski. Plany te odsunęła w czasie jego śmierć (†1894). Kwestia utworzenie parafii powróciła w niedługim czasie, gdy na stolicy biskupiej w Krakowie zasiadał książę biskup Adam Stefan Sapieha. Zauważał on problem, że granice istniejących parafii były dalekie od optymalnych, wierni uczęszczali do bardziej dostępnych kościołów, załatwiając u własnego proboszcza jedynie prawem przewidziane posługi.
W 1913 roku Sapieha uzyskał z Rzymu potrzebne uprawnienia i wezwał proboszczów miasta (w tym także tutejszego superiora – ks. Jana Dihma CM) w celu przygotowania projektu stosownej reorganizacji, poczynił też niezbędne kroki urzędowe w Namiestnictwie.
Roczniki Obydwu Zgromadzeń podają, że: Dnia 21 listopada 1913 roku był u nas Najprzewielebniejszy Książę Biskup Sapieha i zadecydował utworzenie osobnej parafii. Określono już jej granice, które miały przebiegać ulicami: Racławicką, Nowowiejską i Urzędniczą. Obejmować więc będzie parafia cały Łobzów, część Nowej Wsi i Czarnej Wsi, Kawiory, i biegnie aż za plac wyścigowy i ku Bronowicom. Sprawa przechodzi obecnie odpowiednie urzędy we Lwowie i we Wiedniu.
Działania wojenne oraz trudności stawiane przez władze świeckie nie pozwoliły metropolicie zrealizować ambitnego planu. Dopiero w grudniu 1922 roku książę biskup Sapieha wydał zarządzenie o zmianie granic parafii krakowskich z dniem 1 stycznia 1923 roku, powołując się na delegację Stolicy Apostolskiej (z 21 lutego 1913 roku). Z parafii św. Szczepana wydzielono Nową Wieś, oddając ją Misjonarzom. Miasto liczyło odtąd 13 parafii: katedralną, mariacką, św. Krzyża, św. Anny, Wszystkich Świętych, Bożego Ciała, św. Mikołaja, św. Floriana, św. Szczepana, Nową Wieś, Salwator, Podgórze i Dębniki.
A oto fragment zarządzenia, dotyczący naszej parafii: Z parafii św. Szczepana wydzieliliśmy nową parafię na Nowej Wsi, którą oddaliśmy w zarząd Zgromadzenia Księży Misjonarzy przy kościele Najświętszej Maryi Panny z Lourdes na Nowej Wsi. Równocześnie zostały podane granice nowej parafii, a mianowicie: Od korytarza Rudawy w punkcie granicznym z Wolą Justowską, linią graniczną dzielnicy z Wolą Justowską, linią graniczną dzielnicy z ulicą Racławicką przy torze kolejowym, środkiem ulicy Racławickiej i ulicy Nowowiejskiej do ulicy Królewskiej, środkiem części ulicy Królewskiej do ulicy Urzędniczej, środkiem ulicy Urzędniczej i linii dalej przeciągniętą do drogi koło Alei Trzeciego Maja i parku Jordana idącej środkiem tejże drogi ku zachodowi, a następnie środkiem koryta dawnej Rudawy do punktu granicznego z Wolą Justowską („Notificationes e Curis Principis Episcopi Cracoviensis” A.D. 1923, nr I—III).
Dnia 7 marca 1923 roku Magistrat Krakowa w piśmie do Urzędu Parafialnego Księży Misjonarzy na Nowej Wsi w Krakowie zawiadomił, iż Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego reskryptem z dnia 3 lutego 1923 roku udzieliło państwowego zezwolenia na istnienie nowych parafii w Krakowie, a w tym i parafii przy kościele misjonarskim na Nowej Wsi.
Parafia NMP z Lourdes została inkorporowana do Zgromadzenia Księży Misjonarzy. Obowiązki proboszcza pełnił z zasady każdorazowy superior domu na Nowej Wsi. Ale od tej zasady były wyjątki: proboszczem nie był ks. Paweł Kurtyka, superior w: latach 1927—1931 i ks. superior Grzegorz Janiewski przez trzy pierwsze lata swego urzędowania, czyli od roku 1931 do kwietnia 1934. Jako pierwszy obowiązki proboszcza pełnił ks. superior Antoni Weiss.
W początkowych latach istnienia parafia należała do pierwszego dekanatu krakowskiego, następnie przez kilka lat do piątego, a od reorganizacji dekanatów archidiecezji krakowskiej w 1971 roku – do dekanatu trzeciego (razem z parafiami na Azorach, w Bronowicach Wielkich i Bronowicach Małych, na Prądniku Czerwonym i Prądniku Białym, oraz parafią św. Szczepana i w Mydlnikach). Dziekanem tego dekanatu został wówczas ks. biskup Albin Małysiak, wcześniej proboszcz parafii Księży Misjonarzy.
Obecnie parafia należy do dekanatu czwartego (Bronowice); dziekanem jest ks. Józef Caputa, proboszcz parafii św. Wojciecha. Dziś granica naszej parafii przebiega ulicami Bronowicką, Podchorążych, Kazimierza Wielkiego, Nowowiejską, Lea, Urzędniczą, Akademicką i dalej przez Park Jordana do Alei 3 Maja, Aleją 3 Maja do ulicy Piastowskiej, i dalej przez tereny niezamieszkałe do Alei Armii Krajowej (na wysokości ul. Kołowej), ulicą Kołową do ulicy Lea i dalej prosto do ulicy Rydla, i ulicą Rydla do ulicy Bronowickiej.
W okresie powstania parafii NMP z Lourdes – w roku 1923 – w jej granicach było nieco ponad 4 tys. mieszkańców. Statystyki zaludnienia z 1925 roku podają, iż wówczas liczba mieszkańców wzrosła i wynosiła 6.500 osób. Do roku 1939 liczba mieszkańców i parafian niewiele wzrosła, natomiast znaczny wzrost zaznaczył się po roku 1946, kiedy to na terenie parafii budowano nowe osiedla mieszkaniowe oraz gmachy wyższych uczelni i miasteczko akademickie. I tak w roku 1960 liczono 16.950 parafian, a w roku 1972 już 26.100 wiernych. Z obliczeń prowadzonych w czasie wizyty duszpasterskiej w domach parafian (kolędy) wynika, że na terenie naszej parafii – po jej podziale w 1996 roku – mieszka niespełna 15.000 osób (poza tym w czasie roku akademickiego na terenie parafii mieszka około 10.000 studentów).
W latach siedemdziesiątych w niedzielnych Mszach św. uczestniczyło przeciętnie 13.000 osób, a w święta Bożego Narodzenia i Wielkanocy znacznie więcej. Z każdym rokiem zwiększała się także liczba rozdawanych Komunii św. Dziś w niedzielnych Mszach św. uczestniczy 6-7 tysięcy wiernych, a około 2 tysiące przystępują w niedziele do Komunii św.
[ks. Bogdan Markowski CM, ks. Marcin Rolke CM]