18 kwietnia 2021

Z życia parafii nr 228

(Magiczny Kraków – link)
Projekt: „Uwolnić z więzów samotności i starości”
„Zadanie publiczne jest finansowane ze środków Miasta Krakowa”

Budżet obywatelski Miasta Krakowa

– celem zadania:

jest kompleksowe wsparcie osób starszych i samotnych zamieszkałych na terenie Dzielnicy V Krowodrza Miasta Krakowa oraz uwrażliwianie dzieci, młodzieży i studentów na sytuację seniorów w ich środowiskach oraz zachęcanie do zaangażowania się w niesieniu pomocy ludziom starszym i samotnym

– grupa beneficjentów:
osoby starsze i samotne zamieszkałe na terenie Dzielnicy V Krowodrza; wolontariusze, którzy uczą się wrażliwości na samotność i starość

– okres trwania:
01.01.2025 – 31.12.2025

– projekt jest finansowany z Budżetu Obywatelskiego Miasta Krakowa

– kontakt:
mail: projektapaulo@gmail.com;
tel. 787 619 320

– Znasz starszą, samotną osobę potrzebującą pomocy?
Zgłoś ją przez formularz

Czytania na wtorek, 15 lipca 2025

Wtorek XV tydzień zwykły(Wj 2,1-15a)Pewien człowiek z pokolenia Lewiego przyszedł, aby wziąć za żonę jedną z kobiet z tegoż pokolenia. Ta kobieta poczęła i urodziła syna, a widząc, że jest piękny, ukrywała go przez trzy miesiące. A nie mogąc ukrywać go dłużej, wzięła skrzynkę z papirusu, powlekła ją żywicą i smołą, i włożywszy w nią dziecko, umieściła w sitowiu na brzegu rzeki. Siostra zaś jego stała z dala, aby widzieć, co się z nim stanie. A córka faraona zeszła ku rzece, aby się wykąpać, a jej służące przechadzały się nad brzegiem rzeki. Gdy spostrzegła skrzynkę pośród sitowia, posłała służącą, aby ją przyniosła. A otworzywszy ją, zobaczyła dziecko: był to płaczący chłopczyk. Ulitowała się nad nim mówiąc: Jest on spośród dzieci Hebrajczyków. Jego siostra rzekła wtedy do córki faraona: Chcesz, a pójdę zawołać ci karmicielkę spośród kobiet Hebrajczyków, która by wykarmiła ci to dziecko? Idź - powiedziała jej córka faraona. Poszła wówczas dziewczyna zawołać matkę dziecka. Córka faraona tak jej powiedziała: Weź to dziecko i wykarm je dla mnie, a ja dam ci za to zapłatę. Wówczas kobieta zabrała dziecko i wykarmiła je. Gdy chłopiec podrósł, zaprowadziła go do córki faraona, i był dla niej jak syn. Dała mu imię Mojżesz mówiąc: Bo wydobyłam go z wody. W tym czasie Mojżesz dorósł, poszedł odwiedzić swych rodaków i zobaczył jak ciężko pracują. Ujrzał też Egipcjanina bijącego pewnego Hebrajczyka, jego rodaka. Rozejrzał się więc na wszystkie strony, a widząc, że nie ma nikogo, zabił Egipcjanina i ukrył go w piasku. Wyszedł znowu nazajutrz, a oto dwaj Hebrajczycy kłócili się ze sobą. I rzekł do winowajcy: Czemu bijesz twego rodaka? A ten mu odpowiedział: Któż cię ustanowił naszym przełożonym i rozjemcą? Czy chcesz mię zabić, jak zabiłeś Egipcjanina? Przeląkł się Mojżesz i pomyślał: Z całą pewnością sprawa się ujawniła. Także faraon usłyszał o tej [czytaj dalej...]

Rozważanie na wtorek, 15 lipca 2025

Słyszy się niekiedy wypowiadanie przekonanie, że gdybyśmy żyli w Palestynie czasach publicznej działalności Pana Jezusa, wtedy na pewno bez większej trudności uwierzylibyśmy w Niego jako Mesjasza. Podobnie, gdyby Jezus pozwolił na jakiś wyraźny cud dziejący się dziś na naszych oczach, wtedy nasza wiara w Jezusa byłaby dużo łatwiejsza, wręcz bezproblemowa. A jednak rzeczywistość okazuje się dużo bardziej złożona niż nam się wydaje. Bliskość Jezusa, Jego obecność w życiu codziennym nie były dla mieszkańców wspomnianych dzisiaj w Ewangelii miast powodem do spontanicznego przyjęcia Jego misji i okazania postawy wiary. Nawet cuda, które dokonały się w Kafarnaum, Betsaidzie i okolicach nie poprowadziły do nawrócenia ich mieszkańców. Gorzkie słowa Jezusa skierowane do swoich sąsiadów, towarzyszy jego dzieciństwa i młodości, wyrażają żal, że nie skorzystali z wyjątkowej szansy, jaką był czas Jezusowego pobytu i cudotwórczej działalności pośród nich. Boleśnie musiały zabrzmieć im w uszach słowa porównania tych ziem do sytuacji Sodomy, Tyru i Sydonu – miast określanych w Biblii jako synonimy grzechu, obraz postaw sprzecznych z Bożym Prawem por. np. Iz 23, 1-18; Rdz 19, 1-29). To prawda, że Bóg posyłał do ich mieszkańców proroków i wzywał do nawrócenia ostrzegając przed Bożym sądem, ale to wołanie ograniczało się do słów i nie wiązało się z cudownymi znakami. Mieszkańcy Jezusowej „małej ojczyzny” usłyszeli natomiast zaproszenie do nawrócenia potwierdzone i wzmocnione licznymi cudami. Jednak to wołanie pozostało na zewnątrz ich serc. Otwartość serca na to, co Bóg mówi i na znaki, które pozwala dostrzec jest czymś od czego zaczyna się proces nawrócenia. Zatem proces ten zaczyna się wewnątrz człowieka. Jeśli serce jest zatwardziałe, żaden cud nie będzie wystarczająco „mocny”, by poprowadzić do przemiany życia. Jesteśmy obdarowani jeszcze bardziej niż Jezusowi sąsiedzi. Oprócz świadectw o Jego znakach i cudach, dokonanych nad Jeziorem Tyberiadzkim dociera do nas prawda o Jezusowym zmartwychwstaniu. Przekaz Nowego Testamentu potwierdzają wieki historii Kościoła [czytaj dalej...]