W dniach 6 – 11 sierpnia br. odbyła się XXXIV Piesza Pielgrzymka Krakowska na Jasną Górę. Z naszej parafii wędrowała grupa ósma, której patronem jest św. Wincenty a Paulo, założyciel Zgromadzenia Księży Misjonarzy i Sióstr Miłosierdzia. W tym roku w Szkole Maryi rozważaliśmy i uczyliśmy się, co znaczy wierzyć w Syna Bożego. Każda i każdy z nas przez 6 dni trudu i modlitwy pragnął odnowić w sobie chęć kroczenia za Jezusem w codzienności, w której tak łatwo dzisiaj zagubić Boga. Pielgrzymka przebiegła w tym roku bardzo łagodnie. Wszyscy dotarliśmy do Tronu Pani Jasnogórskiej pełni radości i entuzjazmu. Pogoda dopisywała pątnikom przez cały czas pielgrzymki z wyjątkiem jednego, ostatniego etapu, kiedy nieznacznie zmoczył nas deszcz. W naszej grupie wędrowało w tym roku około 90 osób, w tym dwóch kapłanów (ks. Jacek Piotrowski CM i ks. Andrzej Telus CM), siedem sióstr zakonnych i trzech kleryków. Grupę tworzyli nasi studenci Duszpasterstwa Akademickiego «Na Miasteczku», rodziny z dziećmi, małżeństwa, osoby samotne, starsze. W grupie wędrowali również goście z różnych stron Polski (z Rzeszowa, Pabianic, Częstochowy, Skwierzyny).
Nasza grupa charakteryzuje się rodzinną atmosferą, co sprawia, że każdy czuje się zauważony i potrzebny. Niewielka liczba pielgrzymów ułatwia wzajemne poznanie. Oczywiście, pielgrzymka to bardzo intensywne „rekolekcje w drodze”. Oprócz dużego wysiłku fizycznego – nie brakuje gorliwej duchowej pracy. Eucharystia jest centralnym i najważniejszym momentem każdego dnia pielgrzymki. Godzinki, różaniec, codzienne konferencje, rozważania Słowa Bożego, modlitwa uwielbienia, różaniec, koronka do miłosierdzia Bożego i dużo śpiewu na chwałę Pana. Każdego dnia był wyznaczony czas na marsz w zupełnym milczeniu, by pobyć sam na sam z Bogiem, ze sobą samym oraz pomyśleć o usłyszanych treściach.
Od 17 lat mam możliwość wędrowania do Pani Jasnogórskiej. Coroczne pielgrzymowanie wnosi wiele dobra, światła, błogosławieństwa, pokoju i radości w moje życie. To wielki dar bliskiego spotkania z Bogiem i drugim człowiekiem. Dzięki pielgrzymowaniu każdy z nas może docenić wartość posiadanego życia. Na co dzień mieszkając w ciepłym mieszkaniu, z czystą wodą i pralką, często nie doceniamy tego faktu. Na pielgrzymce może i wody nie brakuje, ale czasem śpi się w bardzo mało komfortowych warunkach. Zazwyczaj nie ma pralek, a posiłki są takie jak być powinny. Pielgrzymka daje okazję do umartwienia nie tylko fizycznego, ale i duchowego. Jest więcej czasu na modlitwę, refleksję, a jeśli trzeba – także na zmianę swoich postaw życiowych. Możemy do Jasnogórskiej Pani zanieść zarówno swoje dziękczynienia, jak i prośby. Możemy zanieść Jej nas samych, takich, jacy jesteśmy, bez udawania i sztuczności, doceniając zarówno dobro, które jest w nas, jak i prosząc, by to co w nas słabe i grzeszne, stało się dla nas źródłem uświęcenia, w myśl słów: Moc bowiem w słabości się doskonali (2 Kor 12, 9b).
Czas pielgrzymowania to również świadectwo wiary w Jezusa wobec ludzi, których spotykamy na pielgrzymim szlaku. Poprzez poświęcenie, trud, modlitwę ukazujemy światu, że Jezus żyje i działa w naszym życiu. Piszę te słowa z ogromną wdzięcznością w sercu wobec Pana Boga, który podarował nam ten piękny czas. Pragnę również gorąco podziękować wszystkim, którzy pielgrzymowali w naszej grupie: jestem bardzo zbudowany Waszą postawą i zaangażowaniem. Dziękuję ks. proboszczowi Jackowi Kuzielowi CM za troskę o nas. Bardzo dziękuję wszystkim Parafianom, którzy modlili się za pielgrzymów podczas drogi, jak również moim Bliskim i Przyjaciołom, którzy wspierali nas podczas drogi. Modliliśmy się gorąco za Was, za naszą parafię. Zawierzyliśmy Wszystkich Pani Jasnogórskiej. Już dziś zapraszam na wspaniałe „rekolekcje w drodze” – w ósmej grupie św. Wincentego a Paulo w 2015 roku.
ks. Andrzej Telus CM – przewodnik grupy